Mijn eerste stappen in karate zette ik in 1970 aan de universiteit van Gent, waar toen juist een karateclub werd opgericht o.l.v. sensei Dirk Heene ( nu hoofd van de BKSA ). Daar werden ook regelmatig de trainingen gegeven door Myasaki sensei en Shimohara sensei, die door de JKA in Tokyo waren uitgezonden om het karate in Europa te verspreiden – anderen bv. Enoeda sensei ging naar England en Shirai sensei naar Italie. Toen bestonden de trainingen bij de JKA nog bijna uitsluitend uit kihon, kata en zeer weinig kumite; vanaf bruine gordel mocht je meedoen aan kumite competitie. Na drie jaren trainen werd ik 1e kyu bij Myasaki sensei. Voor het examen snel Kankudai herhaald in een zaaltje met tapisplain, gevolg bij het draaien: knie geblokkeerd. Dat examen heb ik toen gedaan met een knie vol bloed en water maar wel flink ingewreven met tijgerbalsem. Later in de kliniek bleek dat de meniscus flink geraakt was, kruisbanden gekwetst.

Omdat ik toen aan mijn doctoraat bezig en getrouwd was ging ik in Lier wonen waar geen JKA club was. Wel was er een VKA karateclub in Lier: Nippon karate, waar de lesgever Willy Mampay was, verschillende malen Belgisch kampioen kumite, dus nu vooral kumite-training. Wegens de overgang van JKA naar de VKA moest ik toen een aantal jaren wachten om voor 1e dan te gaan. Toen het eindelijk zover was blokkeerde mijn knie bij het geven van een mae geri juist in de week voor het examen – dus een jaartje uitgesteld. Ondertussen blokkeerde mijn knie regelmatig, ook als ik activiteiten deed buiten karate. Dus besloot ik noodgedwongen een aantal jaren te stoppen.
Toen mijn dochter twaalf jaar was zijn we samen gaan trainen in een club in Berlaar ( VKA ). Toen het tijd was voor mijn examen 1e dan, bleek dat de trainer vergeten was mijn naam door te geven wegens zijn drukke activiteiten als zanger. Iets daarna stopte hij met les geven en liet de club toen leiden door een bruine gordel, een van zijn eerste leden. Ik hield het daar voor bekeken en zocht een andere club. Het toeval wilde dat toen Swa Van Hinderdael en Eddy van Looy een club onder de naam Gambaru, een JKA club, hadden opgericht in Antwerpen en Lier. Ik ging in beide trainen. Later bleef enkel die in Lier bestaan. Zo behaalde ik in 1993 eindelijk mijn 1e dan JKA.

Een paar jaren daarvoor had ik via Swa Van Hinderdael ook de lessen van sensei Vince Morris ontdekt. Ik volgde regelmatig die lessen en zijn stages. Dat bracht moeilijkheden met zich mee met de JKA: wij deden kyusho-jutsu en dat kon de JKA niet apprecieren. Dat ondervond Swa toen hij voor vierde dan wou gaan, hij werd om die reden geweigerd. Ik ging toen voor 2e dan, een ander lid voor 1e dan. We ondervonden moeilijkheden en slaagden niet. Daarom besloot de club van vereniging te veranderen en sloot zich aan bij de VKA ( toen VKF multistijl ) en bij de stijlgroep BKSA, vandaar de naam Gambaru SKA ( Shotokan Karate Academy ).
In 1999 slaagde ik in het examen voor 2e dan WKSA bij Kase sensei. Door het volgen van de verschillende stages van sensei Vince Morris kreeg ik ook mijn 1e en 2e dan Kissaki kai, alsook een certificaat als lesgever in kyusho-jutsu voor beginners en al meer gevorderden. In die tijd werd er in onze club ook een aantal jaren les gegeven in atemi -jitsu door een 5e dan. Hierin bekwam ik in 2002 ook een 1e dan.

Mijn interesse in kyusho-jutsu groeide dank zij sensei Vince Morris. Via mijn sensei Swa kwam ik ook in kennis met Dim-mak en kon via hem de boeken en enkele DVD’s van Erle Montaigue bekomen. Ik ben die toen volop, dagelijks, gaan bestuderen samen met de boeken en DVD’s van Vince Morris.

Een hele nieuwe wereld ging voor mij open, wat ook de reden was dat ik geen verdere examens meer wilde doen in het traditionele ( sport ) karate.

Ik ben mij dan volledig gaan toeleggen op het systeem van Erle Montaigue, zag na een tijd dat er in de shotokan kata’s vele technieken van Dim-mak voorkwamen – men moest die alleen weten te vinden -, zodat ook in die technieken fa jing kon gebruikt worden, eigenlijk in alle realistische bunkai van deze kata’s.

Toen Swa de club aan mij doorgaf zijn de lessen karate gewoon doorgegaan, maar de bunkai werd realistisch naar het model van Vince Morris en Erle Montaigue.

De theorie, die achter het systeem van Dim-mak zit, de zogenaamde meridiaan theorie, leek mij absoluut niet logisch – je kan daarmee alles verklaren als je alles maar door elkaar mengt, het yin/yangprincipe, de voedende en destructieve cirkel enz.. Het is eigenlijk ook een theorie – de meridiaan theorie die men nu meestal gebruikt in deze krijgskunst, in shiatsu en acupunctuur is pas veel later opgesteld – gebaseerd op filosofische concepten, het taoisme, de Chinese natuurfilosofie. Dus zijn we op zoek gegaan naar een wetenschappelijke verklaring. Deze verklaring vindt men in de moderne medische wetenschap: neurologie, neuroanatomie en neurocardiologie, zoals nu ook de moderne acupunctuur verklaard kan worden. Dus ben ik anatomie, neurologie enz. gaan bestuderen. Het effect van het slaan op die acupunctuurpunten is inderdaad wetenschappelijk te verklaren en hoe meer je je daarin verdiept, hoe meer je beseft hoe gevaarlijk dit is.

In 2017 kwam ik gelukkig in contact met leden van Doragon MSA ( MSA= martial science academy ), die eveneens kyusho-jutsu en dim-mak beoefenden en tevens een wetenschappelijke verklaring zochten voor het effect dat deze krijgskunsten teweeg bracht. Zo werd ik in deze club benoemd tot 7e dan kyusho-jutsu & Dim-mak, dus nu een ventje dat een rood-wit geblokte gordel mag dragen op allerlei festiviteiten, hoewel ik liever een witte gordel had gekregen met rode bolletjes.

Samen hebben we een aantal cursussen opgesteld met het doel onze kennis door te geven aan anderen. De eerste stappen zijn gezet: zo wordt door Doragon MSA in onze club Gambaru SKA aan een aantal leden reeds les gegeven i.v.m. de ligging en het effect van de acupunctuurpunten, de moderne medische verklaring, restoring en realistische bunkai.

Samen met Els en Jurgen volg ik nu ook lessen in Ryushinkan Koryu karate bij Doragon MSA.

Werner sensei.